Vrijwel alle staalkabels zijn voorzien van een eindverbinding. Welke typen eindverbindingen bestaan er zoal? En waar moet je op letten tijdens je zoektocht naar de juiste eindverbinding?
Bekijk de Mennens Video Podcast met Tim Picavet, technical sales engineer en productspecialist staalkabel bij Mennens. Of lees hieronder verder en ontdek alles wat je moet weten over de eindverbingen van staalkabels.
Een eindverbinding wordt vaak gecombineerd met een haak, spanschroef of sluiting. Welke eindverbinding geschikt is voor de staalkabel, hangt af van de toepassing.
Allereerst maken we onderscheid tussen 2 soorten eindverbindingen:
Laat je adviseren
Een eindverbinding is vaak maatwerk. Neem contact met ons op voor vrijblijvend advies. Onze experts beschikken over jarenlange ervaring en we bieden ruime mogelijkheden aan speciale eindverbindingen.
Permanente eindverbindingen
Een permanente eindverbinding is onlosmakelijk verbonden met de kabel.
Uitvoeringen
Voorbeelden van permanente eindverbindingen zijn:
- Sockets (aangegoten of aangeperst)
Een goed aangegoten socket is de sterkste eindverbinding en geeft een rendement van 100%. Een aangegoten socket wordt daarom veel toegepast in situaties waarin je de maximale breekkracht van de staalkabel wilt realiseren. Deze toepassing wordt bijvoorbeeld veelvuldig gebruikt voor breekproeven. Verder zien we de toepassing van sockets vaak terug bij bruggen en sluizen.
Een aangeperste socket (ook wel terminal genoemd) is geschikt voor staalkabels met een diameter tot 65 mm. In vergelijking met aangegoten sockets geven aangeperste sockets een belangrijke gewichtsbesparing. Met name bij tuikabels is dit belangrijk, denk aan mobiele hijskranen en draglines.
- Kabelklemmen
De Talurit kabelklem wordt vaak gebruikt om een lusverbinding te maken (met of zonder kous). Bij correct aanbrengen blijft 90% van de minimum breekkracht behouden.
- Kabelkousen
Een kabelkous vind je aan de binnenzijde van de lus of het oog van een staalkabel-uiteinde. De (verstevigde) kous zorgt ervoor dat er onder belasting geen kink in de staalkabel komt. Ook voorkomt de kous slijtage en houdt deze het oog van de kabel open (zorg daarbij wel voor de juiste pendiameter in de kous).
Het proces van aangieten van staalkabel
Aan het uiteinde van iedere staalkabel komt vrijwel altijd een zogenoemde eindverbinding. In dit geval betreft dit een peer socket. Bij de start wordt eerst het juiste haspel erbij gezocht, waarna de kabel op de juiste lengte wordt gekapt.
Hierna wordt de kabel klaargemaakt voor de juiste eindverbinding. Er wordt een bendsel aangelegd en de kabel wordt open gebogen. Dit noemen we het maken van een borstel of bezem. Bij het maken van de borstel is het zeer belangrijk dat dit volgens de juiste procedure wordt gedaan en dat de borstel uiteindelijk onder een juiste hoek van maximaal 45 graden wordt gemaakt.
Na het openbuigen en uitpluizen wordt de borstel ontvet. Na het ontvetten wordt de kabel droog gespoten, in de peer getrokken én start het gietproces. Dit begint met het mengen van de wirelock. Wanneer de juiste hoeveelheid bepaald en gemengd is, wordt de wirelock in de socket gegoten. Goed doorlopen van de wirelock is noodzakelijk voor de uiteindelijke kracht van de verbinding. Na een korte periode drogen is de kabel met eindverbinding klaar voor gebruik.
Laat je adviseren
In dit artikel noemen we slechts een greep uit de vele eindverbindingen die mogelijk zijn. Een eindverbinding is vaak maatwerk. Neem contact met ons op voor vrijblijvend advies. Onze experts beschikken over jarenlange ervaring en we bieden ruime mogelijkheden aan speciale eindverbindingen.
Niet-permanente eindverbindingen
Niet-permanente eindverbindingen zijn verbindingen die je kunt losmaken zonder de staalkabel te beschadigen. Hierdoor zijn ze geschikt voor situaties waarbij je de juiste kabellengte niet kunt bepalen. Dit is bijvoorbeeld het geval bij overspanningen.
Ook als de staalkabel regelmatig moet worden losgemaakt, hebben niet-permanente eindverbindingen vaak de voorkeur. Dit is bijvoorbeeld het geval bij mobiele kranen.
Uitvoeringen
Een greep uit de vele niet-permanente eindverbindingen:
- Draadhuis of wigsockets
Een draadhuis of wigsocket is een eindbevestiging die geschikt is voor situaties waarbij de bevestiging regelmatig losgemaakt moet worden. Dit is bijvoorbeeld het geval bij blokken van mobiele hijskranen. Of als je de kabel tussentijds op lengte moet aanpassen.
Tegenwoordig worden voor mobiele kranen eindproppen op de kabel aangeperst of gegoten, die vervolgens in een draadhuis of wigsocket worden bevestigd.
- Draadklem of U-bout
Een draadklem wordt gebruikt om beide kabeleinden van een lus te voorzien door ze tegen elkaar te klemmen. Deze eindverbinding wordt veel toegepast voor het verplaatsen van last in horizontale richting. Een draadklem of U-bout is niet geschikt voor hijsdoeleinden.
- Eureka-klem
Eureka-klemmen zijn alleen geschikt voor standaard 6- of 8-strengs staalkabels. Ze zijn niet geschikt voor gecompacteerde en gehamerde staalkabels. Het voordeel van een Eureka-klem is dat de klem snel en eenvoudig aan te brengen is.
Verliesfactor: invloed op werklast
In de meeste gevallen heeft de eindverbinding invloed op de maximale breeklast van de staalkabel. Elke eindverbinding heeft een zogenoemde verliesfactor. Bij een rendement van 90%, betekent dit dat de maximale werklast door de eindverbinding met 10% moet worden verminderd.
Meer weten
Kennisartikelen
Ontdek de belangrijkste aandachtspunten:
- De rijke historie van staalkabel
- Hoe worden staalkabels gemaakt?
- Kabelschijven en trommels adequaat toepassen
- Breekkracht, werklast en gebruiksfactor
- Hoe corrosie staalkabel aantast
Projecten
Ontdek ons precisiewerk op locatie:
Diensten
Ontdek hoe Mennens je kan ondersteunen:
Samenvatting podcast 'eindverbindingen van staalkabels'
Er zijn veel verschillende soorten eindverbindingen voor staalkabels, waarvan de meest voorkomende zijn:
1. Het eenvoudige uiteinde van de kabel, dat meestal wordt afgebonden met tape of bendsel draad om rafelen te voorkomen.
2. Het maken van lussen met de staalkabel, zoals ogen of gesplitste verbindingen, waarbij een metalen huls kan worden gebruikt voor extra stevigheid.
3. Het gebruik van sockets die de kabel kunnen gieten, persen of walsen om een sterkere eindverbinding te creëren.
Bij het kiezen van een eindverbinding is het belangrijk om rekening te houden met de verzwakking van de kabel als gevolg van de verbinding, die afhankelijk van het type verbinding kan variëren tussen 10% en 20%. Het aanbrengen van sockets kan echter wel een breuklast garanderen van 100%. Andere factoren waarmee rekening moet worden gehouden bij de keuze van een eindverbinding zijn onder meer de beschikbaarheid van standaard componenten en de levertijd voor op maat gemaakte componenten.
Breuklast en veiligheidsfactoren zijn belangrijke begrippen bij het werken met staalkabels. De breuklast is de capaciteit waarop het materiaal zal breken, terwijl de veiligheidsfactor het getal aangeeft waarmee deze breuklast wordt vermenigvuldigd om een veilige werklast te bepalen. Deze veilige werklast verschilt per toepassing en wordt vastgelegd in de machine richtlijnen, maar bij specifieke toepassingen zoals spankabels of engineered lifting kan een anders aantal veiligheidsfactoren worden toegepast.
Bij het werken met staalkabels is het belangrijk om bewust te zijn van de verzwakking die eindverbindingen met zich meebrengen en om zoveel mogelijk gebruik te maken van standaard componenten voor eindverbindingen.
